صد چاردانه (سروده های گیلکی)
ترانه های مردمی گیلکی سرشار از حسی ساده و بی تکلف است که از زندگی روزمره ی آدم ها نشئت می گیرد. عاشق در محیطی مادی و انسانی به معشوق ابراز علاقه می کند و احساساتش به دور از کنایه و استعاره و با زبانی ساده و عریان بیان می شود. ترانه های گیلکی در قالب های متنوعی مانند دو بیتی، سه مصرعی،تک بیتی،تصنیف عروضی ، رچ خوانی و حتی مثنوی دوبیتی هایی که اکثرا با دو نوع وزن عروضی و هجایی سروده شده اند، زیست آدم های این سرزمین راروایت می کنند. آن چه این ترانه ها را قوام می بخشد،راویان و سرایندگان آنها هستند.کشاورزان و دامدارانی که در رویارویی با نامرادی های طبیعی، تقدیری و اجتماعی زمان خود ، دلتنگی هایشان را با کلمات به بادها می سپردند. در این میان نکته ی جالب و درخور توجه این است که سراینده ی نیمی از ترانههای رایج در ادبیات شفاهی گیلان،زنان و دخترانند . امری که در خرده فرهنگ های مشابه به ندرت دیده می شود.