«من واقعيت خودم را نقاشى می ‏كنم. فقط همين را می دانم كه نقاشى مىی كنم زيرا محتاج نقاشى ‏ام، و هميشه هر چه را از ذهنم می گذرد، بى ‏هيچ فكر و ملاحظه ديگرى بر بوم می كشم.»

آنچه از ذهن فريدا می گذشت و به هنرش راه می يافت، برخى از بديع‏ترين و شورانگيزترين تصاوير قرن بيستم بود. او با نقاشى كردن از خودش در حال خونريزى، گريستن و شكستن، ماهيت درد خود را به هنرى صريح و درخور توجه كه با شوخ ‏طبعى و خيال‏ پردازى تعديل می شد بدل می كرد. خودزندگينامه مصور فريدا كه همواره خاص و شخصى است، و بيش از آن‏كه به لحاظ گستره فراگير باشد، جستجوگرانه است، شدت و قدرت عجيبى دارد؛ قدرتى كه می‏تواند توجه بيننده را به شيوه عذاب ‏آورى به خود جلب كند.