سال رویاهای خطرناک
این کتاب می‌کوشد به پیشبرد «نقشه‌برداری شناختی» از منظومهٔ جهان معاصر کمک کند و پس از ارائهٔ توصیفی کوتاه از ویژگی‌های اصلی سرمایه‌داری معاصر، طرحی کلی از خطوط ایدئولوژی مسلط به دست دهد، آن هم با تمرکز بر پدیده‌های ارتجاعی (و مشخصاً شورش‌های پوپولیستی) که در واکنش به تخاصم‌های اجتماعی سربرمی‌آورند. نیمهٔ دوم کتاب به دو جنبش رهایی‌بخش بزرگ ۲۰۱۱– بهار عرب و جنبش اشغال وال استریت – می‌پردازد و پس از آن، از خلال بحثی دربارهٔ سریال وایر، با این پرسش درگیر می‌شود که چگونه می‌توان با سیستم مبارزه کرد و به فرایندهای پیشرفته و پیچیدهٔ آن دامن نزد. وقایعی مانند جنبش اشغال وال استریت و بهار عرب و تظاهرات در یونان و اسپانیا و نظایر آن را باید نشانه‌هایی از آینده تعبیر کرد. به عبارت دیگر، باید روی گردانیم از منظر تاریخی‌گرایانهٔ معمولی که یک واقعه را از طریق زمینه و پیدایش آن درک می‌کند. طغیان‌های رهایی‌بخش رادیکال را نمی‌توان این‌گونه درک کرد: به جای تحلیل آن‌ها به عنوان بخشی از پیوستار گذشته گذشته و حال، باید آن‌ها را در منظر آینده بیاوریم و همچون تکه‌پاره‌هایی محدود و کج‌ومعوج (و گاه حتی منحرف) از یک آیندهٔ اتوپیایی در نظر بگیریم که به منزلهٔ پتانسیلی پنهان در حال حاضر نهفته است.