انسان در شعر معاصر
رویکرد تازه به درک حضور دیگری، و طرح مسائل انسانی و گرایش به ارزش‌های جمعی و فردی انسانی، یک نواندیشی تفکیک ناپذیر از شعر معاصر بوده است. از زمان نیما، این گرایش با اهمیت و ابعاد شایسته خود مطرح بوده‌است. شعر ما به رغم بعضی گرفتاری‌های تناقض‌آمیز و بازدارنده‌های آسیب رساننده‌اش، توانسته است طرحی گویا از «درک حضور دیگری» ارائه کند که در عرصه‌های دیگر از فعالیت‌های ذهنی، شاید کمتر به آن دست یافته باشیم. انسان در شعر معاصر تحلیلی است از این رویکرد انسان گرایانه امروز در مقابل آفاق انسان دوستانه فرهنگ کهن. در این کتاب محمد مختاری از راه بررسی اندیشه و شعر چند تن از شاعران برجسته معاصر به طرح مبانی نظری سنت و نو و پیش‌زمینهٔ تاریخی فرهنگ معاصر و نیز حضور و سلطه سنت در عملکرد شعر نو پرداخته است.