شب سپیده می زند،باری دیگر
عکسِ فیلم هم عکس است، هم فیلم. عکس است مگر آن‌که از فیلم بودنِ سوژه‌ی عکس باخبر باشیم؛ و فیلم است، تک‌فریمی از حدودِ ۱۵۰ هزار فریمِ یک فیلمِ سینمایی که اگر فیلم را دیده باشیم تداعیِ حرکتِ آن روی خواهد داد. عکسِ فیلمْ نه عکس است، نه فیلم. عکس نیست مگر آن‌که از فیلم بودنِ سوژه‌ی عکس بی‌خبر باشیم؛ و فیلم نیست، چرا که تک‌عکسی‌ست ثابت و بی‌ربط به جهانِ متحرکِ فیلم. پس، چگونه اثری‌ست «عکسِ فیلم» که هم عکس است، هم فیلم، و نه عکس است، نه فیلم؟ «شب سپیده می‌زند، باری دیگر» به این رفت‌وآمدِ متناقضِ چیستی و چونیِ رابطه‌ی عکسِ فیلم و فیلمِ عکس و موضوعِ هر دو، و به رابطه‌ی این دو هنر و نسبتِ آن‌ها با موضوع فیلم، جهان فیلم و جهان خارج از فیلم پرداخته است.