دوران طلایی
از جان چیور به عنوان یکی از مهم‌ترین نویسنده‌های داستان کوتاه قرن بیستم یاد می‌شود. در سال ۱۹۷۹ مجموعه داستان‌های کوتاه او جایزه پولیتزر و جایزه مجمع ملی منتقدان کتاب امریکا را برد؛ او درباره‌ی این مجموعه نوشته است: "این داستان‌ها گاه داستان جهانی گمشده‌اند؛ زمانی که شهر نیویورک از درخشش رودخانه سرشار می‌شد و میتوانستی از رادیوِ گوشه لوازم‌التحریرفروشی به قطعه بنی گودمن گوش بدهی. دورانی که تقریباً همه کلاه سر میگذاشتند. این‌جا آخرین نفر از نسل کسانی را می‌بینی که پشت هم سیگار می‌کشیدند و دنیا هر صبح با صدای سرفه آن‌ها بیدار می‌شد؛ همان‌ها که در مهمانی‌های کوکتیل سنگ‌بارانشان می‌کردند، همان‌ها که رقص پای قدیمی "کلیولندچیکن" را هنوز بلد بودند، با کشتی به اروپا سفر می‌کردند و حسرت عشق و خوشبختی ازدست‌رفته را می‌کشیدند، آن‌ها که خدایشان به کهنگی خدای من و شما بود – حالا هر که می‌خواهید باشید. در این میراث باقی‌مانده، عشق به نور را می‌جویم و مصر به یافتن تسلسلی اخلاقی در جهانم"؛ بوستون‌گلوب نیز داستان‌های این مجموعه را ژرف و جسورانه خواند و نوشت: "از شگفت‌ترین داستان‌هایی که امریکا به خود دیده است"؛ این ترجمه مشتمل بر هفت داستان "شناگر"، "دوران طلایی"، "بدرود برادرم"، "ای شهر رویاهای قمصور"، "روز معمولی"، "رادیوی بزرگ" و "چند شخصیت که دیده نخواند شد" است؛